Ein spade.

Refleks i Hordaland Folkeblad 14.06.2013

Som stortingspolitikar må ein rekne med å verte sjikanert i offentlegheita dagleg. Såpass må ein tåle når ein trur ein kan styre landet vårt. På same måte som med kongelege og andre kjendisar kan alt frå meiningar, feilsitat, hårfrisyre og tabbar på byen verte til god underhaldning for resten av folket. Media lever godt av desse «feilstega» og me kan alle le i kor av dei, såpass må dei tåle når dei legg seg sjølv ut i rampelyset og trur dei er noko. Noko meir enn oss andre. Det same gjeld tydelegvis ambisiøse tenåringar som har mot nok til å melde seg på Idol og liknande. Me spelar dei dummaste scenane omatt og omatt, til spott og spe, artig for ungan. Dei skulle aldri ha meldt seg på om dei ikkje kunne tåla kritikken, nettdebattane, presset, pressa.

Så har me heradsstyrepolitikarane då. Snakk om å tru ein er noko. Tenka seg til, tru at ein kan styra ein kommune! Nei, dei fortener eigentleg all den driten dei kan få. Dersom me kan vri på det dei seier og misforstå litt med vilje, så har dei bedd om det sjølv. Det er ikkje mobbing, det er politisk debatt. Det er viktig at me får slike debattar i avisa og rundt middagsborda, og at nokon kallar ein spade for ein spade, ein tosk for ein tosk. Det er noko alle og ein kvar forstår.

Men ein ting må me gå saman og få slutt på. Det er altfor mykje mobbing i skulen! Dersom noko skil seg ut, trur dei er noko, tek for mykje plass, tek for lite plass, har for dyre kle, for gamle kle, eller rett og slett kjem frå feil slekt kan tilfeldig utvalde verta baksnakka, latterleggjorde og utestengde for den minste bagatell. Medelevar kan få seg til å seie og gjere dei mest fornedrande ting mot dei uskuldige stakkarane for å heva sin eigen status i flokken. Eg berre lurer;

Kvar tek dei det frå?