Nyårsforsett

Refleks i Hordaland Folkeblad i januar. 

Ein gong i veka dei siste månadane har eg vore saman med fire jenter som er jamgamle med meg. Eg snakkar ikkje om klubbdamene, men fire afrikanske jenter eg har møtt gjennom Røde Kors sitt flyktningguide-prosjekt. Møta er morosame og gjevande, og vert raskt eit høgdepunkt i veka. Me bakar, pratar, skrattar og drikk te. Latteren og kommentarane sit laust, sjølvironi og ”kulturkrasj” er ein fin kombinasjon.

Etterpå sit eg at med nye tankar og erkjenningar. Me har svært mykje til felles, men noko er ulikt som natt og dag. Det som kanskje overraskar meg mest, er kor takknemlege dei nye venninnene er for å vera på besøk i ein norsk heim i nærmiljøet sitt i Norheimsund. Desse fire har alle budd i landet i vel eitt år, og berre to av dei har til no vorte inviterte inn i ei stove i Kvam. Eg veit sjølv kor mykje tryggare eg kjenner meg på ein ny stad etter å vitja nokon som faktisk bur der sin heim.

Det er ikkje ufarleg å flykta frå land som Eritrea og Sudan. Det er ikkje enkelt å reisa frå familien og alt du har kjært – utan å vita om du nokon gong kan reisa tilbake. Det er heller ikkje sjølvsagt å verta ynskt velkomen inn i det nye samfunnet du flyttar til. Langt i frå.

Det som derimot er enkelt , er å smila til dei me møter i bygdene våre. Det som faktisk er heilt ufarleg er å seia hei til dei me ser fleire gongar i veka. Det som burde vera sjølvsagt, er å vera så takknemleg for det ein har at ein ynskjer å dela dette med fleire. Dette skal eg øva meg på i 2013. Smila, helsa, prata og faktisk ha dørane litt meir opne. Det er ikkje sjølvsagt at eg får det til med det same. Sånn er det med ekte nyårsforsett. Men kva har eg å tapa på å øva?